Over alle grenzen heen...

Bolivië beëindigen doen we met een climax... al lang keken we uit naar dit stukje en na de helse busrit vanuit Potosí en een dag van uitrusten in Tupiza, vertrekken we zaterdagochtend met onze franse vrienden Carole en Cyril, gids Mario en kokkin Augustina, een comfortabele jeep, eten voor 5 dagen en een "eindelijk" gevoel richting lagunes, salars, slapende vulkanen, en eindeloze landschappen...

We rijden Tupiza uit en niet veel later staan we in een landschap van rode canyons, weidse vergezichten, stoffige wegen en gure winden. Tegen de middag maken we kennis met de kookkunsten van Augustina: een eenvoudige maar zo lekkere sandwich wordt in een mum van tijd op tafel gezet. De rest van de middag is mooi, maar een beetje eentonig. ´s Avonds na het eten bespreken we met Mario de rest van de tour. We slaan hem met een stuk of vier opties rond de oren en hij zucht en denkt diep na over de routes en slaapgelegenheden, maar we komen uiteindelijk tot ons programma van de komende dagen.

De dag erop reizen we verder naar het zuiden en de landschappen veranderen zo snel. Vandaag worden we getrakteerd op de prachtige vergezichten en gure en harde, maar o zo mooie natuur van zuid-Bolivië. We doorkruisen kleinere gebergtes, weidse landschappen met lagunes, een kleine zoutvlakte, passeren een verlaten dorpje, ... 's Middags en 's avonds krijgen we weer lekkere maaltijden voorgeschoteld en tussendoor zijn er Oreo koeken en... Chupa Chups lekstokken (vooral voor Kris...)! Tegen het einde van de dag rijden we voorbij laguna verde en laguna blanca en de vulkaan Licancabur. ´s Avonds bespreken we met Macario, onze gids voor de Licancabur, de beklimming van morgen. Om ons te versterken brouwt Augustina ons een thee van pupusakruid...

De derde dag is helemaal gewijd aan de beklimming van de Licancabur die op de grens met Chili gelegen is. Om 3u15 staat de wekker, 3u30 ontbijt, 4u in de jeep en tegen 4u30 beginnen we aan de klim naar 5930m. Macario, een ervaren gids van 65 jaar die de berg met ons voor de 523e keer beklimt, leidt ons in een rustig maar constant tempo de berg op. Net voor de helft van de klim moet Audrey terugkeren. Al van bij het opstaan heeft ze maag- en darmproblemen. Rillend brengt ze de rest van de dag door met een stapel dekens bovenop de slaapzak in bed door. Met z'n drieën gaan we verder en na 6 uur klimmen staan we boven. Voor Kris een vervanging van de beklimming van de Huayna Potosí, deze keer wel net geen 6000m, maar hij is supertevreden dat hij het gehaald heeft. De afdaling is misschien lastiger dan de beklimming: in zand dat vol kleine en grotere rotsen ligt, "skieën" we de berg af. Kris valt zo'n 100 keer en vervloekt de rotsen meer en meer. Je kan zelfs op grotere rotsen, die stabiel lijken, niet meer vertrouwen, want soms komt alles naar beneden. Tegen 12u30 bereiken we de jeep en kunnen we gaan uitrusten in de refugio van Macario...

Een vierde dag van vroeg opstaan en kou trotseren, maar het loont weer zo de moeite! Na een haastige rit in de jeep bereiken we nog net tijdig voor de zonsopgang de geisers van Sol de Mañana: pruttelende en kolkende moddermassa's van 85º en stomende geisers. Daarna rijden we naar de Arbol de piedra: een rots die door de harde wind uitgesneden werd tot een boom. En dan komt de reeks lagunes er aan: laguna colorada, honda, charcota, hedionda en cañapa. Stuk voor stuk prachtige bergmeren in verschillende kleuren - door de samenstelling van de ondergrond - met flamingos. Tussenin spotten we nog patos andinos en de vos "zorro" van de Andes. 's Avonds overnachten we in een zouthotel vlakbij de grote Salar de Uyuni: de bakstenen, de voegen, bedden, stoelen en tafels, de vloer, lusters, ... alles is uit zout opgetrokken. Het heeft voor Kris een kerstsfeertje, voor Audrey eindelijk een warmere hostal ;-)

"Save the best for last"... op de laatste dag rijden we om 5u 's morgens richting Salar de Uyuni: een zoutvlakte van 12.000km2, de grootste zoutwoestijn ter wereld. Ook van deze derde zonsopgang in onze tour, kunnen we genieten door de verandering van kleuren die op de witte vlakte weerspiegelen. Het is er koud maar Mario heeft een goed idee: springen! (zie fotosite). We rijden door tot Isla del Pescado en maken een mooie wandeling over koraalriffen en tussen gigantische cactussen. En dan is het tijd voor de "special effects" fotoreeks (zie fotosite)... veel werk en proberen, maar fun gegarandeerd! Als afsluiter passeren we de zoutontginning en eindigen doen we op het treinkerkhof bij Uyuni. We nemen hartelijk afscheid van Mario en Augustina en in de late namiddag vertrekken we per jeep naar San Pedro de Atacama.

Weeral weer wat grenzen verlegd: de koude, gure winden, bijna de 6.000 meter beklommen, en nu de grens met Chili oversteken... want donderdagochtend tegen 9u30 staan we aan de grens met Chili... adios Bolivia!