De nachtbussen in Bolivia verschillen in één opzicht van deze in Colombia, althans zo is onze eerste indruk na de 12 uur durende rit van La Paz naar hoofdstad Sucre: het is in het bovenste dek van onze dubbeldekker bloedheet, terwijl in Colombia de airco keihard stond te koelen. Enfin, we arriveren tegen 7u ´s morgens in de hoofdstad van Bolivië, Sucre en niet La Paz, zoals velen denken.
Bij aankomst maken we kennis met Cyril en Carole uit La Réunion, het franse eiland ten zuidoosten van Afrika. Over enkele dagen beginnen we aan de tour rond de zoutvlaktes, lagunes, geisers en vulkanen in het zuiden van Bolivië. De jeeps zijn voor 4 personen en in het huidige toeristische laagseizoen is het ook moeilijker leuk gezelschap te vinden. Het klikt meteen en we hebben dezelfde route en eindbestemming. Deal gesloten...
Sucre, de hoofdstad van Bolivië, is prachtig wit en doet koloniaal aan. We logeren bij Delfine en Freddy, die van hun kast van een huis gastenkamers gemaakt hebben en er een gezellige, huiselijke sfeer van maken. Na aankomst gaan we ´s middags naar Tarabuco, gekend voor het weven van kledij en de zondagse markt, waar de mensen - en vooral de mannen - in opvallende traditionele kledij lopen. De volgende dag trekken we er op uit - samen met de Fransen - in de Cordillera de los Frailes. We combineren cultuur met natuur en wandelen over de oude Incaweg, zien hoe de oude weeftechniek toegepast wordt en maken een wandeling vanuit de vulkaankrater van Maragua naar sporen van dinosaurussen (T-rex en Brontosaurus). We hadden ze iets groter verwacht... ´s Middags eten we bij Augustina, notabene 94 jaar oud, die ons een heerlijke sandwich maakt in haar superkleine, oude en vuile keukentje.
Na de intensieve wandeling van de dag ervoor, rusten we de volgende dag vooral uit in Sucre: we verkennen de stad en gaan op zoek naar een zonnebril voor Kris; de zijne is gebroken. De zoektocht draait wat negatief uit... De boliviaanse modellen zijn iets te kitsch ;-) hopelijk hebben we in Potosí of Tupiza meer geluk...
"I was born one mornin' when the sun didn't shine
Picked up my shovel and I walked to the mine
I hauled Sixteen Tons of number 9 coal
And the store boss said, "Well, bless my soul""
Op naar Potosí dan...: ooit evenwaardig met Londen of Parijs, een echte wereldstad door de zilverontginning in de "Cerro Rico", de berg die de stad groot maakte. Vandaag de dag is de mijn quasi uitgeput: 15% van het gesteente bevat nog waardevolle mineralen (zilver, lood, zink), vroeger was dit 85%! We duiken zelf in de mijn en zien en ondervinden aan den lijve hoe zwaar het werk is: warm, een ongezonde stoffige lucht, 8u tot 10u per dag werken en dat gedurende 35 jaar... Om de zoveel tijd moeten we in de smalle mijngang plaats maken voor de wagonnetjes van 1 of 2 ton die voortgeduwd en -getrokken worden door uitgeputte mijnwerkers...
Nog dezelfde avond nemen we de nachtbus naar Tupiza... een letterlijk schokkende ervaring: na een halfuur door Potosí gereden te hebben, keren we terug en staan een dik uur stil, er is iets mis met de bus, maar wat...geen idee. Met serieuze vertraging vertrekken we dan toch over een hobbelige gravelbaan voor 8 uur... Moe komen we toe in een slapend Tupiza... de deur van de hostal blijft gesloten na vele keren bellen en kloppen. We installeren ons op een pleintje en een tijd later proberen we opnieuw... de deur gaat open, en een kwartier later vallen we in een diepe slaap...
Morgen begint waarschijnlijk een hoogtepunt van de reis doorheen Bolivië: de vijfdaagse tour rond de vulkanen, geisers, lagunes én de Salar de Uyuni...
Friday, September 24, 2010
Tuesday, September 21, 2010
Isla del Sol, Coroico en afscheid van Arthy...
Vooraleer we van La Paz naar Isla del Sol vertrekken, gaan we langs de post om een verjaardagspakje op te sturen. We kopen een doos, steken alles erin en geven het af: 1,020kg kg... De dame aan het loket vindt het zelf zo jammer dat we voor die 20 gram 12 euro meer moeten betalen, maar door de vingers zien, wil ze niet. Dus snijdt ze de doos terug open en knipt een stuk karton van de binnenste flap eraf... We wegen opnieuw en het lijkt in orde, tot de doos dichtgekleefd is. Met plakband weegt het pakje 1 gram teveel..., dus opnieuw de doos open en een stukje karton minder. Het lijkt alsof de dame er zelf pret aan beleeft. Een half uur later en na 3 keer openen en dichtkleven van de doos zijn we er: 998 gram! Voor een zondagmiddag had de dame zo goed gewerkt, dat we haar wat bananenschijfjes kopen en ze is dolgelukkig.
We vertrekken dan naar Copacabana en Isla del Sol (Titicacameer). Voor Kris de tweede keer. Maar het is er wondermooi en het uitzicht is er telkens anders. Ondertussen kent Kris de eigenaar van de hostal, de 25-jarige José Huanca. Zijn vrouw maakt ons ´s middags gegrilde oca, aardappelen en bonen klaar, vers uit het veld. Het ziet er op foto misschien niet zo smakelijk uit, maar het proeft heerlijk! ´s Namiddags gaan we in de roeiboot met José een paar visnetten uitgooien die we ´s anderendaags om 6u ´s morgens gaan ophalen. De vangst is mager, zoals voor de lokale bevolking steeds vaker het geval is. Het is er koud en voor de mensen zelf hard werken. Voor ons duurt het maar even en we zijn blij als we ons kunnen warmen aan de eerste zonnestralen bij zonsopgang.
Daarna varen we terug naar Copacabana en nemen we de bus naar La Paz. We rijden doorheen de Altiplano en Audrey vindt het zo jammer dat ze vanuit de bus maar moeilijk mooie foto´s kan nemen. Dus... we vragen de buschauffeur gewoon ons af te zetten in de middle of nowhere. We genieten van een uurtje foto´s maken en relaxen in de velden. In de hoop dat een busje met 2 vrije plaatsen zal stoppen, wachten we langs de weg... en nog geen 10 minuten later hebben we geluk. We zetten onze reis verder naar La Paz, waar we tijdelijk onze "thuisbasis" in de hostal Arthy´s Guesthouse gevonden hebben. We wisselen gauw wat spullen, propere kleren en sokken en hop, we zijn weer klaar voor 2 dagen Yungas, de subtropische regio van Bolivië.
Coroico wordt in de reisgids omschreven als een charmant, koloniaal en gezellig dorpje, waar het goed vertoeven is in een aangenaam klimaat. Na 3 ijskoude avonden en nachten op Isla del Sol, kijken we er wel naar uit lager en warmer te verblijven.
Omstreeks 21u komen we aan in... een druk, donker en luguber sfeertje: er is geen licht, honden huilen en blaffen, iedereen komt samen op straat en de huizen en restaurants worden verlicht met kaarsen. Al gauw hebben we door dat er een stroompanne is, die de regio lam legt. De hostal die we aangeraden kregen van andere backpackers ligt 10 minuten stappen van het centrum. Vol goede moed vertrekken we gepakt en gezakt, maar al snel zakt de moed in de schoenen als we enkel de schaduw van de hoge bergen rondom ons waarnemen, ons lampje een paar meter ver schijnt, en agressieve straathonden ons opjagen. De 10 minuten worden snel 20 minuten en uiteindelijk komen we aan in een gesloten hostal... Een andere hostal zou vlakbij liggen, maar niemand kent het adres. Audrey is er niet meer zo gerust in als steeds meer grommende honden, die we maar moeilijk van ons afgeschud krijgen, op ons afkomen en de taxi's niet willen stoppen. Na lang aandringen krijgen we er één vast en we besluiten meteen terug te keren naar het centrum, nemen met kaarslicht onze intrek in hostal Kory en gaan met een ontgoochelde eerste indruk van Coroico slapen...
's Anderendaags maken het aangename warme klimaat, de gezellige sfeer op de plaza en de prachtige vergezichten veel goed. De eerste dag wordt ingevuld met ontspannen, planning van de reis en het zoeken naar een wandeling voor de volgende dag. Met Gony trekken we dan naar Río Negro, een wandeling tussen cocaplantages, koffiestruiken, bananenbomen en de lokale fauna van biloco´s, oropendulos, tunkis, mooie kleurige vlinders, ... om zo te eindigen bij de waterval waar we een frisse, deugdoende duik in kunnen nemen. Coroico laat ons dan toch een goede indruk na!
We keren voor een laatste keer terug naar onze thuisbasis in La Paz, waar we afscheid nemen van Arthy´s Guesthouse, van de immer breedlachende en aangename Rúben...
Op naar het zuiden nu: Sucre, Potosí en hét hoogtepunt van Bolivië: de salars en lagunes...
We vertrekken dan naar Copacabana en Isla del Sol (Titicacameer). Voor Kris de tweede keer. Maar het is er wondermooi en het uitzicht is er telkens anders. Ondertussen kent Kris de eigenaar van de hostal, de 25-jarige José Huanca. Zijn vrouw maakt ons ´s middags gegrilde oca, aardappelen en bonen klaar, vers uit het veld. Het ziet er op foto misschien niet zo smakelijk uit, maar het proeft heerlijk! ´s Namiddags gaan we in de roeiboot met José een paar visnetten uitgooien die we ´s anderendaags om 6u ´s morgens gaan ophalen. De vangst is mager, zoals voor de lokale bevolking steeds vaker het geval is. Het is er koud en voor de mensen zelf hard werken. Voor ons duurt het maar even en we zijn blij als we ons kunnen warmen aan de eerste zonnestralen bij zonsopgang.
Daarna varen we terug naar Copacabana en nemen we de bus naar La Paz. We rijden doorheen de Altiplano en Audrey vindt het zo jammer dat ze vanuit de bus maar moeilijk mooie foto´s kan nemen. Dus... we vragen de buschauffeur gewoon ons af te zetten in de middle of nowhere. We genieten van een uurtje foto´s maken en relaxen in de velden. In de hoop dat een busje met 2 vrije plaatsen zal stoppen, wachten we langs de weg... en nog geen 10 minuten later hebben we geluk. We zetten onze reis verder naar La Paz, waar we tijdelijk onze "thuisbasis" in de hostal Arthy´s Guesthouse gevonden hebben. We wisselen gauw wat spullen, propere kleren en sokken en hop, we zijn weer klaar voor 2 dagen Yungas, de subtropische regio van Bolivië.
Coroico wordt in de reisgids omschreven als een charmant, koloniaal en gezellig dorpje, waar het goed vertoeven is in een aangenaam klimaat. Na 3 ijskoude avonden en nachten op Isla del Sol, kijken we er wel naar uit lager en warmer te verblijven.
Omstreeks 21u komen we aan in... een druk, donker en luguber sfeertje: er is geen licht, honden huilen en blaffen, iedereen komt samen op straat en de huizen en restaurants worden verlicht met kaarsen. Al gauw hebben we door dat er een stroompanne is, die de regio lam legt. De hostal die we aangeraden kregen van andere backpackers ligt 10 minuten stappen van het centrum. Vol goede moed vertrekken we gepakt en gezakt, maar al snel zakt de moed in de schoenen als we enkel de schaduw van de hoge bergen rondom ons waarnemen, ons lampje een paar meter ver schijnt, en agressieve straathonden ons opjagen. De 10 minuten worden snel 20 minuten en uiteindelijk komen we aan in een gesloten hostal... Een andere hostal zou vlakbij liggen, maar niemand kent het adres. Audrey is er niet meer zo gerust in als steeds meer grommende honden, die we maar moeilijk van ons afgeschud krijgen, op ons afkomen en de taxi's niet willen stoppen. Na lang aandringen krijgen we er één vast en we besluiten meteen terug te keren naar het centrum, nemen met kaarslicht onze intrek in hostal Kory en gaan met een ontgoochelde eerste indruk van Coroico slapen...
's Anderendaags maken het aangename warme klimaat, de gezellige sfeer op de plaza en de prachtige vergezichten veel goed. De eerste dag wordt ingevuld met ontspannen, planning van de reis en het zoeken naar een wandeling voor de volgende dag. Met Gony trekken we dan naar Río Negro, een wandeling tussen cocaplantages, koffiestruiken, bananenbomen en de lokale fauna van biloco´s, oropendulos, tunkis, mooie kleurige vlinders, ... om zo te eindigen bij de waterval waar we een frisse, deugdoende duik in kunnen nemen. Coroico laat ons dan toch een goede indruk na!
We keren voor een laatste keer terug naar onze thuisbasis in La Paz, waar we afscheid nemen van Arthy´s Guesthouse, van de immer breedlachende en aangename Rúben...
Op naar het zuiden nu: Sucre, Potosí en hét hoogtepunt van Bolivië: de salars en lagunes...
Saturday, September 11, 2010
¡Bienvenido a La Paz!
Nu mijn reis goed en wel gestart is, wil ik ook graag een eerste blogbericht posten!
Na de ontgoocheling van de afgelaste vlucht dinsdag, de nachtvlucht en de eeuwig lijkende wachttijd in Lima, was de omweg tot Santa Cruz de la sierra (een eind voorbij La Paz) er echt teveel aan. Maar op de terugvlucht van Santa Cruz tot La Paz, de laatste vlucht, kon ik eindelijk uitkijken naar mijn aankomst en werd ik bovendien getrakteerd op ongeziene schoonheid vanuit het vliegtuig: de Cordillera Real leek zich op amper enkele honderden meters onder ons te bevinden, het leek alsof je de sneeuw zou kunnen aanraken...
...en daarna het blije weerzien!
Behalve wat druk op de oren voel ik me prima, geen last van de hoogte. Maar `s anderendaags krijg ik de volle lading...: misselijk, extreem hevige hoofdpijn, de spaghettibeentjes waar Kris het over had en een hart dat 120 slaat als we de 5 treden in de hostal nemen... bienvenido a La Paz!
Niet echt in staat de hostal te verlaten, neem ik een dagje rust, terwijl Kris nog wat boodschappen doet, op zijn gitaar tokkelt en leest voor de volgende dagen. Maar de rust loont en vandaag lijkt alles voorbij, al doen we het nog een beetje op zijn Zuid-Amerikaans...tranquilo.
De eerste indrukken zijn fantastisch: de kleurrijke kraampjes waar ze de cola tussen de pampers en de kauwgom verkopen, de overvolle bussen waar toch nog altijd plaats is voor iemand extra, het voortdurende gezellige getoeter van de auto's en de bussen, het leven op straat, de gereserveerde maar toch zo vriendelijke Bolivianen,...
Het lijkt wat op Ecuador en voelt dan ook een beetje als terug thuiskomen in Zuid-Amerika. Zeker als ik er de jugos (fruitsappen) en de gebakken bananenschijfjes terug kan proeven, heerlijk!
We slenteren wat door de stad langs marktjes en pleintjes en laten ons verleiden door de charmante verkopers waarvoor je steeds 'amigos' bent :-) Maar zo blijven we soms ook hangen en praten we wat over de evolutie van het land, de grote veranderingen sinds de nieuwe president, de rijkdom en de armoede.
Vanavond bekijken we de plannen voor de volgende dagen. Er is zoveel te beleven, 't is nu al moeilijk kiezen.
En zo is onze reis samen vandaag echt gestart. We kijken uit naar de rest!
Audrey
Na de ontgoocheling van de afgelaste vlucht dinsdag, de nachtvlucht en de eeuwig lijkende wachttijd in Lima, was de omweg tot Santa Cruz de la sierra (een eind voorbij La Paz) er echt teveel aan. Maar op de terugvlucht van Santa Cruz tot La Paz, de laatste vlucht, kon ik eindelijk uitkijken naar mijn aankomst en werd ik bovendien getrakteerd op ongeziene schoonheid vanuit het vliegtuig: de Cordillera Real leek zich op amper enkele honderden meters onder ons te bevinden, het leek alsof je de sneeuw zou kunnen aanraken...
...en daarna het blije weerzien!
Behalve wat druk op de oren voel ik me prima, geen last van de hoogte. Maar `s anderendaags krijg ik de volle lading...: misselijk, extreem hevige hoofdpijn, de spaghettibeentjes waar Kris het over had en een hart dat 120 slaat als we de 5 treden in de hostal nemen... bienvenido a La Paz!
Niet echt in staat de hostal te verlaten, neem ik een dagje rust, terwijl Kris nog wat boodschappen doet, op zijn gitaar tokkelt en leest voor de volgende dagen. Maar de rust loont en vandaag lijkt alles voorbij, al doen we het nog een beetje op zijn Zuid-Amerikaans...tranquilo.
De eerste indrukken zijn fantastisch: de kleurrijke kraampjes waar ze de cola tussen de pampers en de kauwgom verkopen, de overvolle bussen waar toch nog altijd plaats is voor iemand extra, het voortdurende gezellige getoeter van de auto's en de bussen, het leven op straat, de gereserveerde maar toch zo vriendelijke Bolivianen,...
Het lijkt wat op Ecuador en voelt dan ook een beetje als terug thuiskomen in Zuid-Amerika. Zeker als ik er de jugos (fruitsappen) en de gebakken bananenschijfjes terug kan proeven, heerlijk!
We slenteren wat door de stad langs marktjes en pleintjes en laten ons verleiden door de charmante verkopers waarvoor je steeds 'amigos' bent :-) Maar zo blijven we soms ook hangen en praten we wat over de evolutie van het land, de grote veranderingen sinds de nieuwe president, de rijkdom en de armoede.
Vanavond bekijken we de plannen voor de volgende dagen. Er is zoveel te beleven, 't is nu al moeilijk kiezen.
En zo is onze reis samen vandaag echt gestart. We kijken uit naar de rest!
Audrey
Friday, September 10, 2010
Met dank aan onze "vrienden" in Frankrijk... (over de aankomst van Audrey)
Zoals de traditie het wil, zijn de dagen begin september hoogdagen voor onze vrienden van de vakbond in het op dat moment even niet zo "douce France"... En jawel ook dit jaar hebben we dat mogen ondervinden.
Want, door deze "vrienden" werd de vlucht van Audrey op dinsdag naar Madrid afgelast. Gevolg: geen vliegtuig naar Lima of naar La Paz en geen aankomst op woensdag. Met een tikkeltje geluk is ze er in geslaagd de hele resem van vluchten een dag op te schuiven, en jawel om 16.50u landde het vliegtuig, en om 17.23u kwam ze als laatste door de deur van gate 1 op El Alto!
...gelukkig weerzien...
Een twintig minuten later stonden we voor de deur van de hostal in La Paz. Moe maar gelukkig naar binnen...
De lange vlucht en ook de hoogte hebben echter hun tol geëist, want vandaag voelde ze zich niet zo goed: veel hoofdpijn en de ongeveer de hele dag gerust, beetje gegeten en gedronken en geslapen, geslapen, geslapen...
We gaan zien hoe het verder gaat: ofwel blijven we in La Paz, ofwel verhuizen we naar het lager gelegen, koloniale Coroico...
Keep you informed!
Audrey & Kris
Want, door deze "vrienden" werd de vlucht van Audrey op dinsdag naar Madrid afgelast. Gevolg: geen vliegtuig naar Lima of naar La Paz en geen aankomst op woensdag. Met een tikkeltje geluk is ze er in geslaagd de hele resem van vluchten een dag op te schuiven, en jawel om 16.50u landde het vliegtuig, en om 17.23u kwam ze als laatste door de deur van gate 1 op El Alto!
...gelukkig weerzien...
Een twintig minuten later stonden we voor de deur van de hostal in La Paz. Moe maar gelukkig naar binnen...
De lange vlucht en ook de hoogte hebben echter hun tol geëist, want vandaag voelde ze zich niet zo goed: veel hoofdpijn en de ongeveer de hele dag gerust, beetje gegeten en gedronken en geslapen, geslapen, geslapen...
We gaan zien hoe het verder gaat: ofwel blijven we in La Paz, ofwel verhuizen we naar het lager gelegen, koloniale Coroico...
Keep you informed!
Audrey & Kris
Monday, September 6, 2010
Sorata, capital of trekking (and laziness...)
Na mijn avontuur om tot in Sorata te geraken, besluit ik om voor het eerst op deze reis een dagje of twee niet al te veel te doen. We zullen later nog wel een daguitstap of trekking in Sorata, "capital of trekking" doen...
De eerste ochtend in de hostal komt Paul, een 24-jarige ierse advocaat binnen, en mijn plan om die dag lui te zijn, valt in het water... nadat we samen gegeten hebben, besluiten we om 's middags een wandeling te maken. Na een goeie 3u wandelen belt Bert, hij is gearriveerd in Sorata, we keren terug naar de hostal.
De volgende dag verkennen we het kleine gezellige centrum en verder niet echt veel... dan toch een beetje nietsdoen vandaag...
De wandeling van 24km naar de San Pedro grot doen we de dag erop. Het weer in Sorata - en eigenlijk in dit deel van Bolivia - is nogal belgisch: grijs, mistig, bewolkt, een beetje regen en koud. Zelfs op het nieuws spreken ze erover, er zijn immers de laatste tijd nogal wat bosbranden geweest door de lange droogte. Daardoor hebben we ook geen echt schitterende vergezichten, maar de bergen in nevel gehuld zien, is anders ook wel de moeite! In de grot is er een groot meer waarop we met waterfietsen wat rondgepeddeld hebben. Die avond leren we onszelf vanuit de duitse spelregels "Backgammon" spelen. Pas als we met anderen spelen, zullen we eindelijk weten of we dat Duits goed verstaan hebben, we zijn benieuwd...
En dan een echt dagje nietsdoen: wat langer slapen, eten, in het centrum rondwandelen, koffietje drinken, 's middags wat backgammonnen, schaken, en later de trekking naar de Laguna Chillata regelen. Oef!
Om zeker om 7u aan het startpunt van de wandeling te zijn, willen we om 6u30 vertrekking in de hostal. Probleempje: de voordeur is gesloten... de eigenares is nergens te vinden, ramen zijn met tralies voor, het balkon is te hoog om te springen... na wat zoeken naar een sleutel, proberen we de deur toch open te krijgen. En het lukt: gewoon het slotje van de tweede deur omlaag trekken en een beetje forceren en hop, open! De trekking zelf is een beetje tegengevallen... enerzijds door het weer, maar anderszijds door de gids die ons eerst een kleine 30min tot aan een ander startpunt brengt, waardoor we uiteindelijk 3u minder gewandeld hebben. Jammer, maar helaas...
's Avonds na het eten komen we voorbij een winkeltje met een hoop prullen, en met wat gezelschapspelletjes... en voor 6 Bolivianos (een kleine 0.67 euro) is de reisversie van Monopolio van ons. Jullie kunnen raden wat we die avond en de volgende en de volgende gespeeld hebben...
Onze laatste dag in Sorata wordt ingevuld met uitslapen, lezen, een bezoekje brengen aan Paulina van Royal House - haar zoon Gustavo doet even de bar, nu ze naar La Paz is - op de gitaar tokkelen, blog schrijven, naar de voetbal kijken in het dorp, and that's it!
Maandag de bus op naar La Paz, La Paz, La Paaaaaaaaaaz!
De eerste ochtend in de hostal komt Paul, een 24-jarige ierse advocaat binnen, en mijn plan om die dag lui te zijn, valt in het water... nadat we samen gegeten hebben, besluiten we om 's middags een wandeling te maken. Na een goeie 3u wandelen belt Bert, hij is gearriveerd in Sorata, we keren terug naar de hostal.
De volgende dag verkennen we het kleine gezellige centrum en verder niet echt veel... dan toch een beetje nietsdoen vandaag...
De wandeling van 24km naar de San Pedro grot doen we de dag erop. Het weer in Sorata - en eigenlijk in dit deel van Bolivia - is nogal belgisch: grijs, mistig, bewolkt, een beetje regen en koud. Zelfs op het nieuws spreken ze erover, er zijn immers de laatste tijd nogal wat bosbranden geweest door de lange droogte. Daardoor hebben we ook geen echt schitterende vergezichten, maar de bergen in nevel gehuld zien, is anders ook wel de moeite! In de grot is er een groot meer waarop we met waterfietsen wat rondgepeddeld hebben. Die avond leren we onszelf vanuit de duitse spelregels "Backgammon" spelen. Pas als we met anderen spelen, zullen we eindelijk weten of we dat Duits goed verstaan hebben, we zijn benieuwd...
En dan een echt dagje nietsdoen: wat langer slapen, eten, in het centrum rondwandelen, koffietje drinken, 's middags wat backgammonnen, schaken, en later de trekking naar de Laguna Chillata regelen. Oef!
Om zeker om 7u aan het startpunt van de wandeling te zijn, willen we om 6u30 vertrekking in de hostal. Probleempje: de voordeur is gesloten... de eigenares is nergens te vinden, ramen zijn met tralies voor, het balkon is te hoog om te springen... na wat zoeken naar een sleutel, proberen we de deur toch open te krijgen. En het lukt: gewoon het slotje van de tweede deur omlaag trekken en een beetje forceren en hop, open! De trekking zelf is een beetje tegengevallen... enerzijds door het weer, maar anderszijds door de gids die ons eerst een kleine 30min tot aan een ander startpunt brengt, waardoor we uiteindelijk 3u minder gewandeld hebben. Jammer, maar helaas...
's Avonds na het eten komen we voorbij een winkeltje met een hoop prullen, en met wat gezelschapspelletjes... en voor 6 Bolivianos (een kleine 0.67 euro) is de reisversie van Monopolio van ons. Jullie kunnen raden wat we die avond en de volgende en de volgende gespeeld hebben...
Onze laatste dag in Sorata wordt ingevuld met uitslapen, lezen, een bezoekje brengen aan Paulina van Royal House - haar zoon Gustavo doet even de bar, nu ze naar La Paz is - op de gitaar tokkelen, blog schrijven, naar de voetbal kijken in het dorp, and that's it!
Maandag de bus op naar La Paz, La Paz, La Paaaaaaaaaaz!
Wednesday, September 1, 2010
Handjes draaien, koeke bakken vlaaien
Na vier dagen La Paz, nemen we onze rugzak en vertrekken voor een dikke week naar het westen: Copacabana, Isla del Sol en Sorata. Op de bus naar Copacabana,ontmoeten we Juan, een 22-jarige Argentijnse tenorsaxofonist, die zijn reis bekostigt met het spelen in restaurants. Hij reist zonder geld, gids of reisplan en dat lijkt ook vrij goed te lukken. De achterste rij van de bus is van links naar rechts: twee Belgen, twee stokoude vrouwtjes in traditionele klederdracht (met bolhoed en al) en Juan...
De volgende dag nemen we de boot naar Isla del Sol, de heenvaart voert over het diepblauwe Titicacameer met een prachtig blauwe lucht en in de verte de bergen. Deze zijde van het meer is inderdaad mooier dan de peruviaanse. Op Isla del Sol worden we aangesproken door José Huanca, die zijn hostal aan ons probeert te verkopen. We zijn wat achterdochtig en kijken eerst wat rond, maar uiteindelijk is zijn hostal toch het beste en bovendien krijgen we een typische maaltijd van het eiland aangeboden. Samen met zijn vrouw en zoontje, en twee andere gasten - een Schotse en een Italiaan, eten we aardappelen, vis en andere groenten. Vanuit onze kamer hebben echt een "view" (kijk maar naar de foto´s). 's Avonds pikken we nog een fantastische een zonsondergang mee.
Bert besluit een dag langer te blijven om zijn knie en enkel te laten genezen. Ik vertrek gepakt en gezakt naar het zuiden, een wandeling van een uur of drie, met fotostops worden dat er vier... Aangekomen in het zuiden verkoopt een gewiekst kereltje van acht me een kamer in de hostal van zijn moeder. Weerom "room with a view", ongelofelijk. 's Avonds is er een natuurlijk vuurwerk aan de overkant van het meer - een onweer boven het meer levert knappe beelden op (jammer genoeg quasi onmogelijk te fotograferen).
De volgende dag is het plan: terugkeren naar Copacabana en dan verder naar Sorata. Ik neem de bus naar La Paz en stap af in Huarina om daar te wachten op een bus naar Sorata: om 16u sta ik in Huarina te wachten en probeer bussen te stoppen. Niet alleen passeren er niet heel veel bussen naar Sorata (wel naar Achacachi, Tiquina en Copacabana), ook zitten ze stuk voor stuk overvol met mensen en bagage: fietsen, big bags, fietsen, rolstoelen, basdrums, ... Blijkbaar is het teken dat de chauffeurs dan doen hetzelfde als wij kennen bij "handjes draaien, koekebakke vlaaien". Om 18u sta ik er nog en ofwel neem ik nog vlug een bus naar La Paz en keer de volgende dag terug, ofwel zoek ik hier onderdak. Het oude vrouwtje van het winkeltje, waar ik wat koeken gekocht had, blijft bezorgd vragen "No hay buses?" en ik vraag of er hostals zijn in Huarina. Ik mag bij haar blijven slapen in een hostal in aanbouw. Ik koop nog wat avondeten bij haar: tonijn, fruitsap en twee broodjes. En tegen 20u kruip ik in mijn slaapzak. Huarina is zo'n dorpje van 10 huisjes naast een grote weg waar 's avonds niets te doen valt...
De volgende ochtend sta ik om 8u opnieuw te wachten... om 10u nog altijd... nieuw plan: bus nemen naar Achacachi en dan naar Sorata... dat lijkt beter te lukken want om 11u stopt eindelijk een vol busje, met nog één plaatsje... oef! Omstreeks 13.30u kom ik aan in Sorata... In Sorata regel ik eerst wat praktische zaken, en ´s avonds drink ik een thee bij Paulina van Royal House. Weerom een kranig oud vrouwtje van 78 dat kilo´s maís aan het pellen is om popcorn te maken. Acht kinderen, waarvan vier in de VS wonen en de andere vier bij het boliviaanse leger werken.
Na een Pique Macho - een boliviaanse gerecht - op het plein ga ik slapen, en denk ik: "eindelijk zat ik op een bus waarvan de chauffeur ook eens "handjes draaien koekebakke vlaaien" deed naar andere wachtenden...
De volgende dag nemen we de boot naar Isla del Sol, de heenvaart voert over het diepblauwe Titicacameer met een prachtig blauwe lucht en in de verte de bergen. Deze zijde van het meer is inderdaad mooier dan de peruviaanse. Op Isla del Sol worden we aangesproken door José Huanca, die zijn hostal aan ons probeert te verkopen. We zijn wat achterdochtig en kijken eerst wat rond, maar uiteindelijk is zijn hostal toch het beste en bovendien krijgen we een typische maaltijd van het eiland aangeboden. Samen met zijn vrouw en zoontje, en twee andere gasten - een Schotse en een Italiaan, eten we aardappelen, vis en andere groenten. Vanuit onze kamer hebben echt een "view" (kijk maar naar de foto´s). 's Avonds pikken we nog een fantastische een zonsondergang mee.
Bert besluit een dag langer te blijven om zijn knie en enkel te laten genezen. Ik vertrek gepakt en gezakt naar het zuiden, een wandeling van een uur of drie, met fotostops worden dat er vier... Aangekomen in het zuiden verkoopt een gewiekst kereltje van acht me een kamer in de hostal van zijn moeder. Weerom "room with a view", ongelofelijk. 's Avonds is er een natuurlijk vuurwerk aan de overkant van het meer - een onweer boven het meer levert knappe beelden op (jammer genoeg quasi onmogelijk te fotograferen).
De volgende dag is het plan: terugkeren naar Copacabana en dan verder naar Sorata. Ik neem de bus naar La Paz en stap af in Huarina om daar te wachten op een bus naar Sorata: om 16u sta ik in Huarina te wachten en probeer bussen te stoppen. Niet alleen passeren er niet heel veel bussen naar Sorata (wel naar Achacachi, Tiquina en Copacabana), ook zitten ze stuk voor stuk overvol met mensen en bagage: fietsen, big bags, fietsen, rolstoelen, basdrums, ... Blijkbaar is het teken dat de chauffeurs dan doen hetzelfde als wij kennen bij "handjes draaien, koekebakke vlaaien". Om 18u sta ik er nog en ofwel neem ik nog vlug een bus naar La Paz en keer de volgende dag terug, ofwel zoek ik hier onderdak. Het oude vrouwtje van het winkeltje, waar ik wat koeken gekocht had, blijft bezorgd vragen "No hay buses?" en ik vraag of er hostals zijn in Huarina. Ik mag bij haar blijven slapen in een hostal in aanbouw. Ik koop nog wat avondeten bij haar: tonijn, fruitsap en twee broodjes. En tegen 20u kruip ik in mijn slaapzak. Huarina is zo'n dorpje van 10 huisjes naast een grote weg waar 's avonds niets te doen valt...
De volgende ochtend sta ik om 8u opnieuw te wachten... om 10u nog altijd... nieuw plan: bus nemen naar Achacachi en dan naar Sorata... dat lijkt beter te lukken want om 11u stopt eindelijk een vol busje, met nog één plaatsje... oef! Omstreeks 13.30u kom ik aan in Sorata... In Sorata regel ik eerst wat praktische zaken, en ´s avonds drink ik een thee bij Paulina van Royal House. Weerom een kranig oud vrouwtje van 78 dat kilo´s maís aan het pellen is om popcorn te maken. Acht kinderen, waarvan vier in de VS wonen en de andere vier bij het boliviaanse leger werken.
Na een Pique Macho - een boliviaanse gerecht - op het plein ga ik slapen, en denk ik: "eindelijk zat ik op een bus waarvan de chauffeur ook eens "handjes draaien koekebakke vlaaien" deed naar andere wachtenden...
Subscribe to:
Posts (Atom)