Thursday, November 25, 2010

La ciudad perdida del sur...

Van Puerto Natales is het "eventjes" 3u bussen naar Punta Arenas, waar we vooral zullen uitrusten. We hebben immers op 25 november een vlucht naar Buenos Aires vanuit Ushuaia en hebben daardoor +/- 5 dagen "teveel" in het zuiden. Dagelijks bellen we LAN om de vlucht te vervroegen, maar tevergeefs: alles zit volgeboekt...

We wandelen wat in 't centrum rond, gaan wat shoppen, relaxen in een sjiek zwembad met sauna en stoombad. De laatste dag maken we een wandeling langs de Straat van Magalhaes en zien enkele gestrande schepen, die het geheel een sfeer van vergane glorie geven. We verlaten Chili voor de 2e keer, passeren voor de laatste keer de grens en komen op een druilerige zaterdag 20 november aan in Ushuaia. Joepie! De laatste lange busrit (15u) zit erop!

Ushuaia, "la ciudad mas austral del mundo", "de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld", "el fin del mundo". De stad aan het Beaglekanaal - genoemd naar het schip van Darwin die hier de oorspronkelijke Yamana indianen bezocht - zelf heeft op zich weinig te bieden, het is vooral de naam die wat toeristisch "uitgebuit" wordt. Want "vijand" Chili heeft met Puerto Williams enkele kilometers verder een stad die nóg zuidelijker ligt. In feite is Ushuaia gesticht als strafkolonie - de zwaarste criminelen werden hier naartoe gebracht - en ontstond alles hier door het bouwen van de gevangenis. In dat gebouw is er nu een reeks van musea ondergebracht rond het maritieme leven, ontdekkingsreizen in de regio, een museum rond de gevangenis zelf, een kunstgallerij, info over de originele bewoners de "Yamana" indianen. Het museum over de gevangenis maakt wel een diepe indruk op ons. Het moet echt geen lachertje geweest zijn om in dit extreme klimaat en in die haast onmenselijke omstandigheden waarin de gevangenen verbleven, een nieuwe stad te stichten en alles van nul op te bouwen. Ietwat verrast en trots zijn we wel als we plotseling een kleine permanente tentoonstelling rond gouwgenoot en Zuidpoolreiziger Adrien de Gerlache opmerken. Twee cellen van de originele gevangenis zijn ingericht met foto's, posters, aardrijkskundige kaarten, ... rond zijn zuidpoolexpeditie. Nog trotser zijn we als even later de gids, bij een reconstructie van de meest zuidelijk gelegen vuurtoren op San Juan de Salvamento, de enige bestaande foto toont van de originele toren... genomen door... de Gerlache! De lampen van de vuurtoren waren destijds trouwens ook van het belgische merk "Lampadaire"!

De dag daarop bezoeken we het kleine, maar mooie nationaal park Tierra del Fuego. Omdat de zon zich maar sporadisch laat zien, kunnen we de kleurenpracht niet ten volle bewonderen, en ook de bevers - ooit 25 paar, nu een plaag voor de flora in Vuurland - laten zich niet zien. Een beetje jammer, maar het weer is hier nu eenmaal enorm instabiel. Bij het schrijven van dit blogbericht, hagelt, sneeuwt en regent het. Deze middag zaten we in volle zon onze picknick op te eten :-) ! De rest van de tijd passeert met souvenirwinkeltjes doen, uitslapen, het wat rustig aan doen...

Morgen een rustige voormiddag en dan op naar het drukke, dynamische en vooral warme Buenos Aires en even later Foz do Iguazu!

PS - als uitsmijter nog een weetje: in Chili klinkt bij de reclame van gsm-operator Claro het liedje "The way to your heart" van Soulsister!

Friday, November 19, 2010

Torres del Paine

Tegen 6u staan we op, om 6u30 staat Omar in short achter zijn antieke Senking fornuis roerei te maken. Dit is een echt megatrekkersontbijt: bruin brood, roerei, kaas, gelei, cornflakes, koffie, thee, chocomelk, fruitsap... Een uurtje later zitten we op de bus naar Torres del Paine. Aan Lago Amarga stapt een eerste groep trekkers af om van oost naar west te wandelen, wij rijden verder tot Lago Pehoe, nemen daar de ferry tot Paine Grande en beginnen tegen 12u30 onze vijfdaagse trektocht van west naar oost over het zogenaamde W-circuit. In die richting wandel je immers met de wind mee, weegt de rugzak het lichtst voor de laatste dag (steilste stuk) en zijn de Torres echt het ultieme doel van de trekking!

Dag 1 - Lago Pehoe - refugio Paine Grande

In een warme middagzon, doen we het eerst heel rustig aan om wat gewoon te raken aan onze zware rugzakken. We hadden al gehoord dat de uren, aangeduid op de kaart, niet kloppen en komen inderdaad een dik uur later dan voorzien - 3,5u - aan. Aiaiai, dat belooft voor de komende dagen. Vlug ons tentje opzetten aan het Lago Grey en daar begint al het o zo clichéverhaaltje: er zijn 8 haken nodig en er zijn er maar 7... Kris vraagt een haak, Audrey zegt dat er geen is. Kris moet een haak hebben om de buitentent van de binnentent te houden en Audrey zegt nogmaals dat er geen is, maar toch wil Kris een haak... Dit lijkt wel "The block - camp editon"! Na wat grappig gekibbel, besluiten we de zijkanten recht te houden door de touwtjes aan zware stenen te binden. Even later ziet Kris een haak van de vorige kampeerders in de grond zitten, probleem in één keer opgelost...! Die avond nemen we ons avondeten in de refugio om toch een laatste stevige maaltijd binnen te hebben en gaan vroeg slapen. Morgen is het 6u stappen...

Dag 2 - Refugio Paine Grande - Camp. Italiano

Zet in volgorde: rugzak maken, matjes wegsteken, tent inpakken, vroeg opstaan, slaapzak oprollen, ontbijten. Anyway, tegen 8u zijn we op pad. Het ontbijt in de refugio heeft ons alletwee goed gedaan, want het tempo zit er stevig in. Tegen 11u20 arriveren we op de tussenstop bij het Lago Pehoe en warmen even op in de refugio. Opeens merkt Kris de drie Spaanse meisjes op die we al een tijdje kruisen in Argentinië en Chili: Amanda, Rocio en Maria passeren de refugio, kijken even binnen en dan zien ze ons ook. Met veel oh's, que bueno's, que bonito's, que lindo's, en nog andere dramatische spaanse termen, komen ze de refugio binnen. Ze doen het grote circuit en zijn aan hun voorlaatste dag toe. Na de groepsfoto volgt een hartelijk afscheid en wij gaan verder naar onze tweede kampplaats.

Er hangen dreigende wolken boven Torres del Paine, maar een drupje regen komt er gelukkig niet uit. Een pak vroeger dan verwacht arriveren we aan het begin van de franse vallei en zetten de tent op. En dan kan Kris eindelijk wat experimenteren met onze nieuwe aanwinst: het gaspitje en het gasbidonneke! Die avond staat het volgende op het menu: aperitief met borrelnootjes en een glaasje cola - spinaziesoep - pasta met kip - thee/koffie met een stukje chocolade, alsjeblieft! Na de afwas - in een fantastisch decor van de Paine Grande met zijn gletsjers en de Cuernos - gaan we slapen. Het lijkt een onrustige nacht te worden, want we horen gerommel in de lucht, geluiden in het bos die we niet kunnen thuisbrengen en Audrey voelt ook iets langs de tent lopen...

Dag 3 - Camp. Italiano - Camp. Italiano (Franse Vallei)

's Morgensvroeg weerklinkt nog steeds het gerommel, en vanuit ons tentje lijkt het weer niet veel goeds te beloven. Eens we de deurtjes openen, zien we iets heel anders: een schitterend zonnetje schijnt over de vallei! Vol goede moed starten we met lichte dagrugzak aan de wandeling van een goeie 6u richting campamento Britanico, de mirador en terug naar campamento Italiano.

De weg naar de mirador gaat vrij steil omhoog in de morene van vroegere gletsjers en ineens wordt ook het gerommel van vanacht duidelijker: enorme sneeuwlawines op de Paine Grande zijn het die als dondergerommel door de vallei weerklinken.

Van campamento Britanico tot de mirador zou nog 45min zijn volgens de kaart. Na een kwartier bereiken we een hoop rotsblokken waar andere trekkers halt houden en foto's nemen. We kunnen moeilijk begrijpen dat dit de mirador zou zijn, zo snel is toch niet mogelijk?! Dus na wat overleg besluiten we verder de berg op te trekken, ook al vinden we niet meteen een pad en ploeteren we de losse gravel en keien omhoog. Na een klein uurtje stoppen we voor de picknick en besluiten in deze ijzige wind, gravel, af en toe sneeuw, niet meer verder naar boven te gaan. Terug aan de rotsblokken zegt een Spanjaard ons dat dit werkelijk de mirador is, en inderdaad: op een rotsblok is in nogal fel afgebladderde verf "mirador" te lezen... die Zuid-Amerikanen, kaarten kunnen ze toch echt niet maken... we hebben nog geen enkele gezien die klopt.

Dag 4 - Camp. Italiano - Camp. Las Torres

Om wat tijd te sparen op de laatste dag, wandelen we vandaag op kaart een 10u... de zwaartste dag dus... Tot aan de eerste tussenstop bij refugio Cuernos gaat het over vrij moelijke paden maar we zijn goed op schema! Een energieboost van cola met een granenbar en we zijn weer weg... We stappen langs het groene Lago Nordenskjold en vanaf dan gaat het stevig bergop in de warme zon. Al vier dagen schitterend weer, zonder een spatje regen... quasi ondenkbaar in de Torres del Paine, maar we hebben geluk! Tegen 16u20 arriveren we in campamento Chileno en dan is het de laatste tocht naar onze kampplaats, vlakbij de mirador. Na een uurtje zijn we er eindelijk en we zijn superblij na de lange dag! Morgen een rustig dagje om af te sluiten. Omdat het de laatste avond is, is het een feestmaal vandaag: aperitiefje, rijst met groenten en als drank een cola! Het eten moet er helemaal door, dus Kris kan zich laten gaan aan de chocolade...

Dag 5 - Camp. Las Torres - hosteria Las Torres - Puerto Natales

De zon komt op tegen 5u45 en we zijn dan ook om 4u op en nemen een snel ontbijt van ieder twee granenbaren en een tasje thee of koffie. De wandeling naar de mirador bedraagt maar drie kwartier, maar toch voelt ze zo zwaar aan. Na 4 dagen met de grote rugzak, gisteren veel bergop en nu steil bergop zonder ontbijt is het zweten... Precies op tijd komen we aan bij ons einddoel: los tres torres del Paine bij zonsopgang... eindelijk! We zien de zon langzaam opkomen en één voor één lichten de torres op boven een kleine lagune... gewoonweg subliem! En geluk dat we gehad hebben, want een kleine twee uur later, is het helemaal bewolkt.

Boven ontmoeten we ook twee andere Belgen, notabene Limburgers, notabene Hasselaren en slapen er notabene nog twee andere Hasselaren op onze kampplaats... wat een toeval!

Terug beneden maken we ontbijt klaar, ruimen we op 't gemakske op en beginnen aan de laatste tocht. De terugweg tot Hosteria Las Torres is grotendeels bergaf en we arriveren mooi op tijd om de vroege bus tot Puerto Natales te nemen.

Na 5 mooie dagen, voelt de warme douche zaaaaaaaaaaaalig aan... we nemen een rustdagje de dag nadien en dan is het verder bussen naar het zuiden...

Puerto Natales - de voorbereiding op Torres del Paine

Dinsdag reizen we van El Calafate (Argentinië) naar Puerto Natales (Chili), het vertrekpunt voor de trekking in nationaal park Torres del Paine. Dit is onze voorlaatste grensovergang en Audrey vindt dat niet zo erg... weer aanpassen van de etensvoorraad (wat wel en wat niet de grens over mag), voor wat pro forma formaliteiten, bagagecontrole en een hoop tijdverlies. De douaniers handelen strak, ze slaan met kracht de stempels in het paspoort en hebben hun glimlach verloren. Drie man voor één stempel, drie mand voor de bagagecontrole... het maakt al lang geen indruk meer.

Het stadje ligt eenzaam aan één van de vele zee-inhammen en een paar busuren verijderd van elke andere stad. De straten zijn leeg. Het lijkt wat verlaten en sfeerloos. De gekleurde houten huisjes en de meer dan vriendelijke mensen lijken een poging te doen dit gevoel tegen te gaan, een beetje tevergeefs. Al zijn we in het bijna uiterste zuiden van het continent, aan comfort is er geen gebrek: de straten zijn uigerust met een gasnet, de huisjes goed verwarmd en er liggen echt donsdekens op ons bed!

We bereiden 's namiddags onze trekking voor: huur van de tent en matjes, aankoop van gasbidonnekes. Aangezien vers eten de grens niet over mag - in theorie - overvallen zowat alle toeristen de lokale supermarkt om de etensvoorraad voor de trekking in te slaan. We gaan op zoek naar de meest calorierijke en gewichtsloze voeding en ontdekken de wereld van gedehydrateerd voedsel (van die kant en klare pasta met saus waar je enkel water bij moet doen). Terug in de hostal geeft Omar, de gewiekste en gekke hostaleigenaar, die met alles tegelijkertijd bezig is, nuttige tips en we wegen onze rugzakken: 22kg voor Kris, 20kg voor Audrey... het lijkt er op dat de dynamometer nogal verkeerd geijkt is...

We kruipen vroeg onder de wol want morgen vertrekt de bus al vroeg in de ochtend...

Sunday, November 7, 2010

Natuurkracht

We 'bussen' 17u van Puerto Madryn tot Río Gallegos. Zodra we Puerto Madryn verlaten, rijden we midden in de argentijnse pampa. Zover we kunnen zien, is er enkel wat lage begroeiing en lopen er alleen een paar Guanaco's en ñandu's te grazen. We zien ook 2maal een stinkdiertje de straat oversteken. Verder is hier niets te zien. 1200km lang blijft het landschap onveranderd. We komen op die hele afstand slechts 6 stadjes tegen en nu pas dringt de immense uitgestrektheid van dit land echt tot ons door.

We komen moe aan in Río Gallegos, een tussenstop voor veel toeristen tussen Puerto Madryn en El Calafate. We hebben geen zin om meteen nog 5u extra te bussen en opteren er dus voor om 1 nacht in Río Gallegos uit te rusten...maar er is geen enkele hostal te vinden! Na lang zoeken, belanden we in 'El gran hotel de Río Gallegos' dat meer lijkt op een internaat van de jaren '50 dan op een hotel. Maar goed, 't valt net binnen ons budget, ligt centraal en heeft een bed...
Van de begrafenis van Nestor Kirchner (ex-president en man van de huidige presidente Cristina) de dag ervoor is helemaal niets meer te merken. Río Gallegos is lelijk en saai, dus is het 's anderendaags meteen vertrekken, tijd voor El Calafate!

Het stadje ligt aan de rand van het nationaal park Los Glaciares, dat het grootste continentale gletsjergebied omvat (=Hielos Continentales), uitgestrekt over 500km lengte. De Perito Moreno is door zijn grootste activiteit een van de bekendste uitlopers van dit ijsgeheel. Elke dag glijdt hij 1 tot 2m vooruit. Het ijs kraakt en knarst tot de ijsschotsen zich van de gletsjer afscheuren en in het Lago Argentino donderen. Een heus spektakel waar je je als mens klein voelt ten opzichte van de natuurkracht...

Al is het somber weer, we genieten 5u lang van dit koude spektakel en hebben het geluk tal van kleine en 1 immense ijsblok te zien afscheuren.

's anderendaags boeken we een boottocht op het Lago Argentino (het 3de grootste meer van Zuid-Amerika) om de andere gletsjers van het nationaal park te bezichtigen: Upsala, de baai van Onelli, Spegazzini, ... en om nog eens langs de noordflank van de Perito Moreno te varen. Immense ijsbergen blokkeren de toegang tot de Upsala gletsjer en baai van Onelli. We kunnen er dus niet vlakbij, maar desondanks blijft het een subliem zicht. We varen langs de ijsbergen en 's namiddags trakteert de Perito Moreno (ja, onze favoriet!) ons nog 2 maal op een donderend spektakel als een heel deel van de flank naar beneden komt... De kers op de taart van een fantastische dag waarop we ook Kris zijn 30ste verjaardag vieren. We sluiten deze 'feestdag' af met een goed diner, samen met Audreys ouders die we voor de 2de en laatste keer op hun groepsreis tegenkomen. Kris is ook in de wolken met zijn verjaardagsboekje...

Donderdagmorgen nemen we de bus naar El Chaltén, op slechts 3u van El Calafate. We genieten van de korte duur van de busreis en komen rond 11u aan in het piepkleine bergdorpje aan de voet van de Mount Fitz Roy en La Torre. Met hun gladde, bijna verticale, granieten wanden tronen ze over de omringende bergen en we kunnen alleen maar beamen dat dit tot de verbeelding van iedere wandelaar en bergbeklimmer spreekt. Deze toppen vormen de noordelijke grens van het nationaal park Los Glaciares.

Het weer is in El Chaltén steeds heel onstabiel en vaak zijn de bertoppen dan ook omringd door laag hangende wolken. We komen aan met een helder blauwe hemel en iedereen raadt ons dan ook aan meteen te gaan wandelen: morgen voorspellen ze regen... We maken meteen de rugzakken klaar en gaan op stap voor een 7u durende wandeling met zicht op de Fitz Roy. Waauw.

's Anderendaags is het inderdaad bewolkt en regenachtig. Noch de Fitz Roy, noch La Torre laten zich zien. We hebben niet veel keus en trekken er toch op uit naar laguna La torre aan de voet van de gelijknamige berg en gletsjer. We hopen op een opklaring die er niet komt, maar genieten toch van het mooie en mysterieuze uitzicht. Zon en wolken wisselen zich af over het meer en het is voor ons toch een heel geslaagde dag! Als we 's anderendaags de bus terug nemen naar El Calafate regent het pijpestelen...