Geen stress in Caláma

Na de nachtelijke transfer tot aan de chileense grens, staan we 's morgens vroeg te wachten op een busje dat ons naar Chili wil brengen (want geen enkele bus steekt de grens over, elk zijn eigen transport!). Tot nu toe verloopt alles nog op zijn boliviaans, maar als we daarna de propere en naar onze normen sjieke Mercedes bus zien aankomen, staan we al helemaal versteld. Even later trekken we onze ogen echt wijd open: een echte weg! Gedaan met stofferige pistes en oude 4x4's...bienvenidos a Chile!

Nadat de chileense autoriteiten onze bagage grondig doorzocht hebben, komen we aan in San Pedro de Atacama, een kleine oase in de Atacamawoestijn, de droogste plek ter wereld. Het heeft er al niet meer geregend sinds 2006.
De eerste dag rusten we uit van de salartour en vullen we met het regelen van praktische zaken, foto's backuppen, blog bijwerken, ... 's avonds wagen we ons aan een avondje sterrenkunde, want zo'n volle sterrenhemel hebben we nog nooit gezien. Met de zuiverste lucht, trekt Chili heel wat astronomen en observatoria aan. Met het blote oog zien we Jupiter, de melkweg, andere galaxys en leren er enkele sterrenbeelden kennen. En met de 9 telescopen (waarvan een aantal door de Franse astronoom zelf gemaakt) kunnen we nog veel meer bijzonderheden van onze hemel waarnemen. 't is buiten koud, maar we worden beloond met een warme choco nadien...

De volgende dag wordt gevuld met een en al sportiviteit! We springen de mountainbike op en fietsen naar de Maanvallei (Valle de la Luna), die haar naam dankt aan het ontbreken van vrijwel elk teken van leven en er dor, zanderig en grillig bij ligt.
Tot de eerste stop, de canyon, gaat alles vlotjes, maar dan... wind wind wind en zand zand zand! Het zand snijdt in ons gezicht en al gaat het bergaf, we geraken nauwelijks vooruit. En toch is het fijn. We lopen de duinen op en af, klimmen naar de panoramische uitzichtpunten en picknicken tussen de grillige rotsformaties.
Het plannetje dat we aan het begin meegekregen hadden, leek te kloppen, tot laat in de namiddag blijkt dat het laatste 'korte' stukje nog een heel eind verderop ligt. We fietsen, fietsen, fietsen met volle tegenwind er naartoe en na de verplichte laatste fotostop, keren we snel om zodat we nog voor het donker thuis geraken. En dan... zalig veel wind in de rug! We genieten ondertussen nog van de zonsondergang op de bergen.
Na een werkelijk hete douche (bijna kokend water, niet te regelen en onmogelijk onder te staan), gaan we een laatste keer eten met Cyril en Carole, want morgen splitsen onze wegen. We laten ons door een Chileen meesleuren in een restaurantje... Franse keuken: lekker, veel en andere smaken...de kers op de taart van een toffe dag!

Na San Pedro trekken we naar Caláma, waar we afgesproken hebben met Carmina, een oude chileense vriendin van Audrey. Na 11 jaar werd het een fijn weerzien. Samen met haar neef en nichtje verkennen we de regio en bezoeken we Ciu-Ciu, een traditioneel dorpje met adobe (leem) huisjes.
Omdat we dan toch in Caláma zijn, bezoeken we de mijn van Chuquicamata: de grootste openluchtmijn ter wereld en goed voor 11% van de wereldwijde koperontginning. Modern en geïndustrialiseerd, wat een verschil met Potosí!

Caláma zal ons ook bijblijven omwille van de hostal. Sylvia heette ons van harte welkom in haar zonnig en blauwgekleurde huis, al moest de inspectie op dinsdag nog komen om haar uitbatingsvergunning te verlenen. De inspectie werd om 11u verwacht, dus mochten we blijven tot 10u, als we onze bagage in haar privékamer zouden verstoppen... En al had ze stress, het was er niet echt aan te merken. Ze leende ons haar keuken, ze praatte mee en de avond ervoor werd er om middernacht nog volop geschilderd en gelast aan rekjes... (wetende dat ze na de middag nog met man en macht de binnenplaats hadden geschrobd). De dag zelf kunnen we om 10u maar moeilijk geloven dat alles tijdig klaar zal raken: ze staat nog rustig parket te boenen, onze kamer is nog niet klaar, de badkamer moet nog gepoetst worden, de verfpotten staan er nog, ... Maar het is hen toch gelukt! Dus een héél goed adresje, hostal Vicencio in Caláma (Calle Vivar y Ramirez).

En dan... maken we ons klaar voor de langste busrit tot nu toe: 23u bussen tot Santiago. Daarom opteren we voor de eerste klasse, waar je de zetels bijna horizontaal kan leggen. Zo hopen we toch wat te slapen en uitgerust aan te komen. We zien het landschap veranderen van woestijn, woestijn, woestijn naar het groene, moderne en westerse stadscentrum. Vijf films en uiteindelijk 22u later komen we vrij fris aan in de hoofdstad.

We ontdekken een heel ander Zuid-Amerika...