Thursday, August 26, 2010

Bolivia... een verademing!

Na een stresserende rit naar de luchthaven, een strenge veiligheidscontrole en twee relatief korte vluchten, eentje van Bogotá naar Lima en dan in de transit voor een uur of 5, en dan Lima - La Paz, komen we uitgeput aan in de piepkleine luchthaven van El Alto, Bolivia rond half één ´s nachts. Ik word het meteen gewaar: mijn benen zijn spaghetti, mijn hoofd tintelt... we zijn op ongeveer 4.000m. Tegen 2u ´s nachts liggen we in bed...

Maar, we worden beloond... La Paz lost de verwachtingen helemaal in: een grote stad, maar het is er toch rustig, het verkeer is druk, maar niet gejaagd, mensen zijn vriendelijk en heel gewoon. Het lijkt ook zo op de omgeving en mensen van Cusco. Wat een verschil met het hectische, stresserende en gejaagde Bogotá!

De eerste dag wordt gevuld met praktische zaken en vooral: rustig aan, rustig aan... op deze hoogte loop je niet eventjes door de straten die omhoog en omlaag gaan. De volgende dagen lopen we door de stad en kijken wat we gaan doen in de komende weken, naast de stad bezichtigen. Op een mirador (uitzichtplaats) ontmoeten we Luisa en Iris, die kinderopvang doen. Iris is een Duitse die vrijwilligerswerk doet in de kinderopvang, Luisa werkt er vast. We babbelen wat over Bolivia, België, de bezienswaardigheden, El Alto en de problemen daar.

Vandaag zijn we alvast naar dé archeologische site van Bolivia geweest: Tiwanaku, een beschaving van +/- 1500 v. Chr., supergoeie gids en indrukwekkende site, zeker de astronomische tempel met de bekendste foto van de site. Ook het museum met de keramiek die gevonden werd, was de moeite: gedetailleerde beeldjes, potjes enz... die ze toen al maakten. En last but not least demonstreert onze gids een megafoon van die tijd, een speciaal gevormd gat in de muur zorgt ervoor dat het geluid dat er doorheen gaat, enorm versterkt eruit komt.

Op de heen- en terugrit over de altiplano, zien we wat Bolivia nog meer zal brengen: weidse landschappen, een kleurrijke en eenvoudige bevolking en zoveel om te zien... als dit nog maar een voorsmaakje is...

Sunday, August 22, 2010

Terug naar waar het begon... Bogotá...

Vandaag de laatste volle dag in Bogotá... we doen niet veel meer vandaag, wat rondwandelen en deze avond nog eens een goed restaurantje zoeken voor een "afscheidsmaal".

Na ongeveer anderhalve maand Colombia vertrekken we naar La Paz, met een tussenstop in Lima, Perú. Dinsdag beginnen we aan Bolivia, voor iets meer dan een maand... of als het er goed is, langer, wie weet? We hebben Colombia immers ook met 10 dagen uitgebreid...

Tuesday, August 17, 2010

Indiana Jones and the lost city of the Tayrona

We schrijven donderdag 12 augustus 2010, vandaag begint onze trekking die al maanden met stip bovenaan genoteerd stond op ons "to do" lijstje: de verloren stad van de Tayrona. Kleiner, minder bekend dan Macchu Piccu, maar een zwaarder en avontuurlijker parcours er naar toe: rotsen, modderige paden, warmte, vochtig, regen, rivieren oversteken, ...

Onze zeer beperkte rugzak belandt op een 4x4 en met z´n zevenen, 2 gidsen en chauffeur vertrekken we richting startpunt, meer dan 2u van Taganga. De 4x4 bleek geen overbodige luxe want even later klauterden we naar boven, gleden naar beneden en kwamen even vast te zitten.

Onder de indruk van dit spectaculaire begin, begonnen we in een regenbui - die later een serieus onweer werd - aan de trekking.

Ook al zijn we niet vrijdag de 13de, bij de derde riviercrossing is het prijs: Bert glijdt uit, valt en komt verkeerd neer. Zijn enkel lijkt gebroken, maar later blijkt een serieuze ontsteking. Hij kan hoedanook niet meer verder, en gaat mee per paard tot kamp 1. Onze gids begeleidt Bert de volgende dag terug naar beneden. Ik zal de tocht in 5 in plaats van in 6 dagen lopen, met een andere groep mee.

Bovenop de helling barst het onweer echt los: de bliksem slaat op enkele meters van ons op een boompje in, een flits maar verder gelukkig niets... Net voor de kampplaats, dalen we af in geelbruine modder. Ik zak enkele keren tot de enkels weg. Als laatste voorproefje, staat de rivier bij kamp 1 door de hevige regen vrij hoog. Tot aan mijn middel waad ik er door en zo bereiken we de kampplaats. Vlug afdrogen en droge kleren aan, de hangmat in orde brengen en aanschuiven voor het eten. Als desert krijgen we een Gol - een Lionachtige koek - die later nog een legende zal worden...

Dag 2 trek ik verder met een groep mensen uit Amerika, Australië, Frankrijk en Ierland. Vandaag is het makkelijker en korter, want al na 2u komen we aan.
Om de tijd te doden, babbelen we, kaarten we en kunnen we naar een zwemparadijs: in de regen van een rots van 7 à 8 meter springen we de rivier in. En ´s avonds is er weer een lekkere maaltijd en natuurlijk een Gol!

Op de derde dag, trekken we naar het basiskamp aan de ciudad perdida. Onderweg wachten drie serieuze riviercrossings ons op en niet zonder veel moeite raakt iedereen erdoor. Echte Indiana Jones wordt het als we één rivier oversteken met een primitief kabelbaantje op een 20m erboven! En dit alles in een nieuwe regenbui - hadden ze wel mogen zeggen bij het touragentschap, we vroegen het nog ;-). We stinken intussen elke dag meer, alles is nat en niets droogt in dit klimaat. Enkel onze droge kleren zorgen ervoor dat we ´s avonds toch enigszins fatsoenlijk kunnen eten! En ´s avonds, ´s avonds was er Goooool!

Op de vierde dag trekken we naar ons einddoel - na drie riviercrossings duiken in de struiken de eerste van 1.200 treden naar de verloren stad op... even klimmen en we staan boven. Dit is zelfs even knap als indrukwekkend als Macchu Piccu! Na een rondleiding, begint de lange weg terug naar kamp 2. Ook al kennen we het parcours al, toch trakteert onze gids Jesús ons op een nieuwe riviercrossing. In plaats van de kabelbaan, gaan we erdoor, hop tot aan de bovenarmen het water in. Drie gidsen helpen ons erdoor. Mijn rugzak geraakt er veilig over, maar die van Paul - uit een andere groep belandt in het water, en Arnold verliest zijn bril aan de kolkende massa... Aangekomen ben ik doodmoe, en na een moeizaam avondmaal - ik heb last van de darmpjes en eet mijn Gol zelfs niet op - ... ga ik slapen.

De laatste dag begint moeizaam met een zware modderhelling aan het begin. Op eigen tempo - en dat van Fernando, een 57 jarige Colombiaan uit Medellín, komen we aan bij de tussenstop met weer een "piscina": deze keer geen 8 meter, maar toch indrukwekkend. Vanaf dan gaat het beter en drie uur verder, trakteren Arnold, Luke, James en Eva me op een applaus bij aankomst en zo doen we voor iedereen die aankomt...

We trakteren onszelf op een pintje of twee, drie en natuurlijk volgt een laatste Goooooooooooool!

Wednesday, August 11, 2010

Pirates of the Carribean!

Na de voorlopig langste busrit - meer dan 16 uur - komen we aan in broeiering en vochtig Cartagena. Volgens talloze reizigers, reisgidsen en blogs is dit een legendarische, levendige, prachtig bruisende stad met een rijk verleden van glorierijke tijden en veldslagen tegen onder andere de Engelsen en de caraïbische piraten. In de straten treffen we inderdaad kleurrijke, statige gebouwen aan in een mooi historisch centrum. Het is ook hier dat we voor het eerst de Caraïbische Zee zien en de eerste droombeelden van paradijselijke stranden worden langzaam realiteit. Zeker als we de volgende dag de Islas Rosario bezoeken! Die dag begint anders met een serieus zware regenbui en even wordt er gefluisterd dat het schip niet zal uitvaren. Gelukkig breekt de zon door en krijgen we alsnog een stralende dag. Voor we het goed en wel beseffen, varen we in helderblauw water, doemt een parelwit strand op en wuiven de palmbomen op een warme zeebries... aloha! Eens aangemeerd, wordt ons een lunch geserveerd, en even daarna liggen we te bakken tegen een achtergrond van de Bounty reclame! We hebben hier trouwens ook tientallen vrienden - die we eerst niet kenden - er bij gekregen: masseurs, verkopers van sierraden, ijsjes, drank... als die op Facebook gaan bijkomen... Een duik in ideaal zeewater, even op ´t strand liggen en plots alarm! Een juwelenverkoper wijst naar het bootje naar dat ons in moet schepen, en we zien het naar het schip varen... halsoverkop inpakken en lopen lopen lopen! Gelukkig vaart het nog een keer om de laaste groep passagiers op te pikken... oef!

Bij aankomst in Cartagena wandelen we nog even door de stad bij valavond. De gebouwen die al knap oogden, komen met de verlichting nog beter tot hun recht en als er af en toe een koets met paarden door de straten ratelt, voel je de stad leven.

De dag erop trekken we naar de Totumo vulkaan. Cindy, een Duitse uit Berlijn, die we in de hostal hebben leren kennen, is ook mee op pad.In de 2300 meter diepe krater zit er... grijze modder... Boven in de krater kan je een modderbad nemen en het is echt de vreemdste ervaring ooit... Bert gaat als eerste erin en even later zit ook ik tot aan m´n nek in de modder... je zinkt niet en alleen met heel hard duwen lukt het kopje onder te gaan. Als ik terug boven modder kom, doe ik mijn mond iets te snel open en stroomt er een grijze zachte brij naar binnen... tasty! We nemen al vroeg de bus terug naar Cartagena, om op tijd te zijn voor de bus naar Santa Marta. Opeens staat de bus stil in een lange file door een wegblokkade... na even wachten, besluiten we om te voet verder te gaan tot aan de stakingspost, we wandelen er door en kunnen een bus naar de terminal nemen. Dan vlug naar de hostal, eten, pakken en terug naar de terminal... Precies 15 minuten voor de laatste bus naar Santa Marta vertrekt, staan we klaar om in te stappen... dat was op het nippertje! Het stopt niet, want even voor Santa Marta, krijgen we politiecontrole: iedereen moet uitstappen en de bus wordt doorzocht. Om 2.30u komen we na een hectische dag, en toch ontspannen modderbad, aan in Santa Marta... de volgende dag trekken we naar Taganga, onze thuisbasis voor de komende dagen: morgen pakken we onze kleine rugzak met het hoogstnodige en als we de Ciudad Perdida trek overleven, schrijven we terug op woensdag... tot dan?

Thursday, August 5, 2010

Koffie in het nevelwoud...

Nadat ik me geïnstalleerd heb op een bankje in de zon op het Bolivarplein in Medellín, schrijf ik vlug dit blogbericht.

Alvorens naar het noorden te gaan en de caraïbische zon op te zoeken, passeren we eerst de koffiestreek - eindelijk! - en Medellín.

Van verschillende backpackers hoorden we supergoede verhalen over Salento, een eerder klein koloniaal stadje in het hart van de zona cafetera. Al direct bij zonsopgang en een eerste wandeling naar de Plaza Mayor, zien we dat die niet gelogen zijn: prachtige witte gevels, kleurrijke poorten en deuren, een rustige sfeer en rustieke taferelen.

Niet alleen is Salento een "koffiedorpje" maar ligt het ook vlakbij het nationale park Los Nevados, met mysterieuze nevelwouden, enorme palm wax bomen - één van de grootste bomen ter wereld - en glooiende landschappen in de Valle Cocora. Een pittige wandeling brengt ons tot Acaime, een natuurreservaat. Hiervoor trotseerden we wel regenbuien, modderige "paden", af en toe een steile klim, kolkende rivieren, Indiana Jones´stijl brugjes... Inspannend allemaal, maar boven worden we wel beloond met kolibries rondsnorrend op een armlengte afstand, een energievolle "soep" met kaas. Later blijkt dat het geen soep is, maar een water dat eerst met superzoet brood werd vermengd, en er nadien terug uitgehaald werd - het heet "aguapanela". Er wordt dan ook hartelijk om mijn vergissing gelachen!

Terug in Salento - met de meer dan 50 jaar oude Willys jeep - besluiten we om een stapje in de wereld te zetten en probeer ik de eerste salsastapjes te doen. De "básico" lukt toch al, maar zwieren en ronddraaien gaat iets te ver.

Onze hosteleigenaar heeft twee jaar geleden een koffiefinca gekocht, en we krijgen er een rondleiding op zijn 12ha tellende domein. Ik besluit om de volgende ochtend naar de koffiefabriek zelf te gaan om te zien met wat voor een gedrevenheid de bonen manueel gezeefd, geselecteerd en gebrand worden. In de lokale koffiebar Jésus Martín, een van de betere in de streek, krijg ik tot slot een lekker zachte, maar toch straffe espresso gepresenteerd.

En nu op naar Medellín, laatste stop voor het noorden... Maandagavond laat, komen we toe in Terminal del Sur. Ik zie dat Camilo - van op het vliegtuig gebeld heeft - bel terug, en we spreken de volgende middag af. Samen met Judith en Judy - twee vriendinnen, wandelen we door de stad, hebben we een fantastisch zicht over Medellín vanuit de kabelbaan, en gaan we eten in de rijkere wijk Poblado. In een sushi-wok restaurant profiteren we van de 2 voor 1 actie op dinsdag, en het mag gezegd dit restaurant is ET proof ;-) Zijn vader komt ons oppikken en zet me terug af aan de hostal.

Medellín is anders een zeer westers aandoende stad, met veel hoogbouw, moderne pleinen, grote parken, shoppingcentra en een bovengronds rijdende metro. In de paar dagen dat we er zijn, heeft trouwens het Festival de flores plaats. In de Jardín Botánico bezoeken we de tentoonstelling "Orquídeas, pájaros y flores". De orchidee - nationale bloem, trouwens - staat centraal. We drinken nog iets - de Pony Malta is intussen onze favoriete frisdrank geworden - en ik ga op zoek naar een gitaar.

Nog wat voorraad inslaan voor de 15u durende busrit naar Cartagena van donderdagnacht en hop we zijn we voor de zon, zee en Bounty-reclame stranden...