Handjes draaien, koeke bakken vlaaien

Na vier dagen La Paz, nemen we onze rugzak en vertrekken voor een dikke week naar het westen: Copacabana, Isla del Sol en Sorata. Op de bus naar Copacabana,ontmoeten we Juan, een 22-jarige Argentijnse tenorsaxofonist, die zijn reis bekostigt met het spelen in restaurants. Hij reist zonder geld, gids of reisplan en dat lijkt ook vrij goed te lukken. De achterste rij van de bus is van links naar rechts: twee Belgen, twee stokoude vrouwtjes in traditionele klederdracht (met bolhoed en al) en Juan...

De volgende dag nemen we de boot naar Isla del Sol, de heenvaart voert over het diepblauwe Titicacameer met een prachtig blauwe lucht en in de verte de bergen. Deze zijde van het meer is inderdaad mooier dan de peruviaanse. Op Isla del Sol worden we aangesproken door José Huanca, die zijn hostal aan ons probeert te verkopen. We zijn wat achterdochtig en kijken eerst wat rond, maar uiteindelijk is zijn hostal toch het beste en bovendien krijgen we een typische maaltijd van het eiland aangeboden. Samen met zijn vrouw en zoontje, en twee andere gasten - een Schotse en een Italiaan, eten we aardappelen, vis en andere groenten. Vanuit onze kamer hebben echt een "view" (kijk maar naar de foto´s). 's Avonds pikken we nog een fantastische een zonsondergang mee.

Bert besluit een dag langer te blijven om zijn knie en enkel te laten genezen. Ik vertrek gepakt en gezakt naar het zuiden, een wandeling van een uur of drie, met fotostops worden dat er vier... Aangekomen in het zuiden verkoopt een gewiekst kereltje van acht me een kamer in de hostal van zijn moeder. Weerom "room with a view", ongelofelijk. 's Avonds is er een natuurlijk vuurwerk aan de overkant van het meer - een onweer boven het meer levert knappe beelden op (jammer genoeg quasi onmogelijk te fotograferen).

De volgende dag is het plan: terugkeren naar Copacabana en dan verder naar Sorata. Ik neem de bus naar La Paz en stap af in Huarina om daar te wachten op een bus naar Sorata: om 16u sta ik in Huarina te wachten en probeer bussen te stoppen. Niet alleen passeren er niet heel veel bussen naar Sorata (wel naar Achacachi, Tiquina en Copacabana), ook zitten ze stuk voor stuk overvol met mensen en bagage: fietsen, big bags, fietsen, rolstoelen, basdrums, ... Blijkbaar is het teken dat de chauffeurs dan doen hetzelfde als wij kennen bij "handjes draaien, koekebakke vlaaien". Om 18u sta ik er nog en ofwel neem ik nog vlug een bus naar La Paz en keer de volgende dag terug, ofwel zoek ik hier onderdak. Het oude vrouwtje van het winkeltje, waar ik wat koeken gekocht had, blijft bezorgd vragen "No hay buses?" en ik vraag of er hostals zijn in Huarina. Ik mag bij haar blijven slapen in een hostal in aanbouw. Ik koop nog wat avondeten bij haar: tonijn, fruitsap en twee broodjes. En tegen 20u kruip ik in mijn slaapzak. Huarina is zo'n dorpje van 10 huisjes naast een grote weg waar 's avonds niets te doen valt...

De volgende ochtend sta ik om 8u opnieuw te wachten... om 10u nog altijd... nieuw plan: bus nemen naar Achacachi en dan naar Sorata... dat lijkt beter te lukken want om 11u stopt eindelijk een vol busje, met nog één plaatsje... oef! Omstreeks 13.30u kom ik aan in Sorata... In Sorata regel ik eerst wat praktische zaken, en ´s avonds drink ik een thee bij Paulina van Royal House. Weerom een kranig oud vrouwtje van 78 dat kilo´s maís aan het pellen is om popcorn te maken. Acht kinderen, waarvan vier in de VS wonen en de andere vier bij het boliviaanse leger werken.

Na een Pique Macho - een boliviaanse gerecht - op het plein ga ik slapen, en denk ik: "eindelijk zat ik op een bus waarvan de chauffeur ook eens "handjes draaien koekebakke vlaaien" deed naar andere wachtenden...