Isla del Sol, Coroico en afscheid van Arthy...

Vooraleer we van La Paz naar Isla del Sol vertrekken, gaan we langs de post om een verjaardagspakje op te sturen. We kopen een doos, steken alles erin en geven het af: 1,020kg kg... De dame aan het loket vindt het zelf zo jammer dat we voor die 20 gram 12 euro meer moeten betalen, maar door de vingers zien, wil ze niet. Dus snijdt ze de doos terug open en knipt een stuk karton van de binnenste flap eraf... We wegen opnieuw en het lijkt in orde, tot de doos dichtgekleefd is. Met plakband weegt het pakje 1 gram teveel..., dus opnieuw de doos open en een stukje karton minder. Het lijkt alsof de dame er zelf pret aan beleeft. Een half uur later en na 3 keer openen en dichtkleven van de doos zijn we er: 998 gram! Voor een zondagmiddag had de dame zo goed gewerkt, dat we haar wat bananenschijfjes kopen en ze is dolgelukkig.

We vertrekken dan naar Copacabana en Isla del Sol (Titicacameer). Voor Kris de tweede keer. Maar het is er wondermooi en het uitzicht is er telkens anders. Ondertussen kent Kris de eigenaar van de hostal, de 25-jarige José Huanca. Zijn vrouw maakt ons ´s middags gegrilde oca, aardappelen en bonen klaar, vers uit het veld. Het ziet er op foto misschien niet zo smakelijk uit, maar het proeft heerlijk! ´s Namiddags gaan we in de roeiboot met José een paar visnetten uitgooien die we ´s anderendaags om 6u ´s morgens gaan ophalen. De vangst is mager, zoals voor de lokale bevolking steeds vaker het geval is. Het is er koud en voor de mensen zelf hard werken. Voor ons duurt het maar even en we zijn blij als we ons kunnen warmen aan de eerste zonnestralen bij zonsopgang.

Daarna varen we terug naar Copacabana en nemen we de bus naar La Paz. We rijden doorheen de Altiplano en Audrey vindt het zo jammer dat ze vanuit de bus maar moeilijk mooie foto´s kan nemen. Dus... we vragen de buschauffeur gewoon ons af te zetten in de middle of nowhere. We genieten van een uurtje foto´s maken en relaxen in de velden. In de hoop dat een busje met 2 vrije plaatsen zal stoppen, wachten we langs de weg... en nog geen 10 minuten later hebben we geluk. We zetten onze reis verder naar La Paz, waar we tijdelijk onze "thuisbasis" in de hostal Arthy´s Guesthouse gevonden hebben. We wisselen gauw wat spullen, propere kleren en sokken en hop, we zijn weer klaar voor 2 dagen Yungas, de subtropische regio van Bolivië.

Coroico wordt in de reisgids omschreven als een charmant, koloniaal en gezellig dorpje, waar het goed vertoeven is in een aangenaam klimaat. Na 3 ijskoude avonden en nachten op Isla del Sol, kijken we er wel naar uit lager en warmer te verblijven.

Omstreeks 21u komen we aan in... een druk, donker en luguber sfeertje: er is geen licht, honden huilen en blaffen, iedereen komt samen op straat en de huizen en restaurants worden verlicht met kaarsen. Al gauw hebben we door dat er een stroompanne is, die de regio lam legt. De hostal die we aangeraden kregen van andere backpackers ligt 10 minuten stappen van het centrum. Vol goede moed vertrekken we gepakt en gezakt, maar al snel zakt de moed in de schoenen als we enkel de schaduw van de hoge bergen rondom ons waarnemen, ons lampje een paar meter ver schijnt, en agressieve straathonden ons opjagen. De 10 minuten worden snel 20 minuten en uiteindelijk komen we aan in een gesloten hostal... Een andere hostal zou vlakbij liggen, maar niemand kent het adres. Audrey is er niet meer zo gerust in als steeds meer grommende honden, die we maar moeilijk van ons afgeschud krijgen, op ons afkomen en de taxi's niet willen stoppen. Na lang aandringen krijgen we er één vast en we besluiten meteen terug te keren naar het centrum, nemen met kaarslicht onze intrek in hostal Kory en gaan met een ontgoochelde eerste indruk van Coroico slapen...

's Anderendaags maken het aangename warme klimaat, de gezellige sfeer op de plaza en de prachtige vergezichten veel goed. De eerste dag wordt ingevuld met ontspannen, planning van de reis en het zoeken naar een wandeling voor de volgende dag. Met Gony trekken we dan naar Río Negro, een wandeling tussen cocaplantages, koffiestruiken, bananenbomen en de lokale fauna van biloco´s, oropendulos, tunkis, mooie kleurige vlinders, ... om zo te eindigen bij de waterval waar we een frisse, deugdoende duik in kunnen nemen. Coroico laat ons dan toch een goede indruk na!

We keren voor een laatste keer terug naar onze thuisbasis in La Paz, waar we afscheid nemen van Arthy´s Guesthouse, van de immer breedlachende en aangename Rúben...

Op naar het zuiden nu: Sucre, Potosí en hét hoogtepunt van Bolivië: de salars en lagunes...