Na de voorlopig langste busrit - meer dan 16 uur - komen we aan in broeiering en vochtig Cartagena. Volgens talloze reizigers, reisgidsen en blogs is dit een legendarische, levendige, prachtig bruisende stad met een rijk verleden van glorierijke tijden en veldslagen tegen onder andere de Engelsen en de caraïbische piraten. In de straten treffen we inderdaad kleurrijke, statige gebouwen aan in een mooi historisch centrum. Het is ook hier dat we voor het eerst de Caraïbische Zee zien en de eerste droombeelden van paradijselijke stranden worden langzaam realiteit. Zeker als we de volgende dag de Islas Rosario bezoeken! Die dag begint anders met een serieus zware regenbui en even wordt er gefluisterd dat het schip niet zal uitvaren. Gelukkig breekt de zon door en krijgen we alsnog een stralende dag. Voor we het goed en wel beseffen, varen we in helderblauw water, doemt een parelwit strand op en wuiven de palmbomen op een warme zeebries... aloha! Eens aangemeerd, wordt ons een lunch geserveerd, en even daarna liggen we te bakken tegen een achtergrond van de Bounty reclame! We hebben hier trouwens ook tientallen vrienden - die we eerst niet kenden - er bij gekregen: masseurs, verkopers van sierraden, ijsjes, drank... als die op Facebook gaan bijkomen... Een duik in ideaal zeewater, even op ´t strand liggen en plots alarm! Een juwelenverkoper wijst naar het bootje naar dat ons in moet schepen, en we zien het naar het schip varen... halsoverkop inpakken en lopen lopen lopen! Gelukkig vaart het nog een keer om de laaste groep passagiers op te pikken... oef!
Bij aankomst in Cartagena wandelen we nog even door de stad bij valavond. De gebouwen die al knap oogden, komen met de verlichting nog beter tot hun recht en als er af en toe een koets met paarden door de straten ratelt, voel je de stad leven.
De dag erop trekken we naar de Totumo vulkaan. Cindy, een Duitse uit Berlijn, die we in de hostal hebben leren kennen, is ook mee op pad.In de 2300 meter diepe krater zit er... grijze modder... Boven in de krater kan je een modderbad nemen en het is echt de vreemdste ervaring ooit... Bert gaat als eerste erin en even later zit ook ik tot aan m´n nek in de modder... je zinkt niet en alleen met heel hard duwen lukt het kopje onder te gaan. Als ik terug boven modder kom, doe ik mijn mond iets te snel open en stroomt er een grijze zachte brij naar binnen... tasty! We nemen al vroeg de bus terug naar Cartagena, om op tijd te zijn voor de bus naar Santa Marta. Opeens staat de bus stil in een lange file door een wegblokkade... na even wachten, besluiten we om te voet verder te gaan tot aan de stakingspost, we wandelen er door en kunnen een bus naar de terminal nemen. Dan vlug naar de hostal, eten, pakken en terug naar de terminal... Precies 15 minuten voor de laatste bus naar Santa Marta vertrekt, staan we klaar om in te stappen... dat was op het nippertje! Het stopt niet, want even voor Santa Marta, krijgen we politiecontrole: iedereen moet uitstappen en de bus wordt doorzocht. Om 2.30u komen we na een hectische dag, en toch ontspannen modderbad, aan in Santa Marta... de volgende dag trekken we naar Taganga, onze thuisbasis voor de komende dagen: morgen pakken we onze kleine rugzak met het hoogstnodige en als we de Ciudad Perdida trek overleven, schrijven we terug op woensdag... tot dan?
No comments:
Post a Comment