Indiana Jones and the lost city of the Tayrona

We schrijven donderdag 12 augustus 2010, vandaag begint onze trekking die al maanden met stip bovenaan genoteerd stond op ons "to do" lijstje: de verloren stad van de Tayrona. Kleiner, minder bekend dan Macchu Piccu, maar een zwaarder en avontuurlijker parcours er naar toe: rotsen, modderige paden, warmte, vochtig, regen, rivieren oversteken, ...

Onze zeer beperkte rugzak belandt op een 4x4 en met z´n zevenen, 2 gidsen en chauffeur vertrekken we richting startpunt, meer dan 2u van Taganga. De 4x4 bleek geen overbodige luxe want even later klauterden we naar boven, gleden naar beneden en kwamen even vast te zitten.

Onder de indruk van dit spectaculaire begin, begonnen we in een regenbui - die later een serieus onweer werd - aan de trekking.

Ook al zijn we niet vrijdag de 13de, bij de derde riviercrossing is het prijs: Bert glijdt uit, valt en komt verkeerd neer. Zijn enkel lijkt gebroken, maar later blijkt een serieuze ontsteking. Hij kan hoedanook niet meer verder, en gaat mee per paard tot kamp 1. Onze gids begeleidt Bert de volgende dag terug naar beneden. Ik zal de tocht in 5 in plaats van in 6 dagen lopen, met een andere groep mee.

Bovenop de helling barst het onweer echt los: de bliksem slaat op enkele meters van ons op een boompje in, een flits maar verder gelukkig niets... Net voor de kampplaats, dalen we af in geelbruine modder. Ik zak enkele keren tot de enkels weg. Als laatste voorproefje, staat de rivier bij kamp 1 door de hevige regen vrij hoog. Tot aan mijn middel waad ik er door en zo bereiken we de kampplaats. Vlug afdrogen en droge kleren aan, de hangmat in orde brengen en aanschuiven voor het eten. Als desert krijgen we een Gol - een Lionachtige koek - die later nog een legende zal worden...

Dag 2 trek ik verder met een groep mensen uit Amerika, Australië, Frankrijk en Ierland. Vandaag is het makkelijker en korter, want al na 2u komen we aan.
Om de tijd te doden, babbelen we, kaarten we en kunnen we naar een zwemparadijs: in de regen van een rots van 7 à 8 meter springen we de rivier in. En ´s avonds is er weer een lekkere maaltijd en natuurlijk een Gol!

Op de derde dag, trekken we naar het basiskamp aan de ciudad perdida. Onderweg wachten drie serieuze riviercrossings ons op en niet zonder veel moeite raakt iedereen erdoor. Echte Indiana Jones wordt het als we één rivier oversteken met een primitief kabelbaantje op een 20m erboven! En dit alles in een nieuwe regenbui - hadden ze wel mogen zeggen bij het touragentschap, we vroegen het nog ;-). We stinken intussen elke dag meer, alles is nat en niets droogt in dit klimaat. Enkel onze droge kleren zorgen ervoor dat we ´s avonds toch enigszins fatsoenlijk kunnen eten! En ´s avonds, ´s avonds was er Goooool!

Op de vierde dag trekken we naar ons einddoel - na drie riviercrossings duiken in de struiken de eerste van 1.200 treden naar de verloren stad op... even klimmen en we staan boven. Dit is zelfs even knap als indrukwekkend als Macchu Piccu! Na een rondleiding, begint de lange weg terug naar kamp 2. Ook al kennen we het parcours al, toch trakteert onze gids Jesús ons op een nieuwe riviercrossing. In plaats van de kabelbaan, gaan we erdoor, hop tot aan de bovenarmen het water in. Drie gidsen helpen ons erdoor. Mijn rugzak geraakt er veilig over, maar die van Paul - uit een andere groep belandt in het water, en Arnold verliest zijn bril aan de kolkende massa... Aangekomen ben ik doodmoe, en na een moeizaam avondmaal - ik heb last van de darmpjes en eet mijn Gol zelfs niet op - ... ga ik slapen.

De laatste dag begint moeizaam met een zware modderhelling aan het begin. Op eigen tempo - en dat van Fernando, een 57 jarige Colombiaan uit Medellín, komen we aan bij de tussenstop met weer een "piscina": deze keer geen 8 meter, maar toch indrukwekkend. Vanaf dan gaat het beter en drie uur verder, trakteren Arnold, Luke, James en Eva me op een applaus bij aankomst en zo doen we voor iedereen die aankomt...

We trakteren onszelf op een pintje of twee, drie en natuurlijk volgt een laatste Goooooooooooool!